Duhet të linim pas dhomat e mbushura me tym sepse atje ishin
bërë bashkë shumë njerëz e shumë kujtime. Si pështjellime frymëmarrëse, copëza
ankthi të fërkuara në letrat e lagura të birrave të ftohta. Një asfiksim i
ngadaltë me dridhje përpëlitëse, trembje e qëllimtë, kur njëra dorë i afrohet
belit tjetër. Bebëzat me ngjyrat e ylberit takohen, buzët mblidhen butësisht
dhe flirtojnë pa turp.
Duke gjetur pallton në errësirë, me tymin që prek lëkurën dhe
djersë humane që mbysin ajrin, tëposhtë shkallëve dhe vrap në rrugën me baltë.
Drita të verbëra shtëpish prapanike, që vëzhgojnë të pafuqishme si erosi merr
jetë në beton. Ajo nuk është puthje, por është rrebesh i dhunshëm që tërheq përfund
gjithë qelizat e vdekura.
Fjalët, sa të lëkundshme përpara duarve që prekin buzën, gjuhës
që lag gjuhën, epshit vrasës që mbyt zhurmat. Ditët e vdekura të zbrazëtisë janë
të fshehura pas çdo prekje dhe ledhatimi. Çdo fjalë i mer frymën erosit, çdo
qelizë e humbëtirës përreth përdhunon prekjet!
Nuk ka eros, ka vetëm beton përdhunues!
